Έχεις πάθει ποτέ αυτό που σε χαιρετάει κάποιος στο δρόμο, πολύ γνωστή
φάτσα, αλλά δεν θυμάσαι από που τον ξέρεις, και ντρέπεσαι και να
ρωτήσεις ποιος είναι, γιατί σίγουρα τον ξέρεις, απλά τώρα έχει κολλήσει
το μυαλό σου; Και κάθεσαι και του λες τι κάνεις, χαθήκαμε, όλοι καλά; θα πας πουθενά για τις γιορτές; και άλλα τέτοια αόριστα.
Ε, τώρα φαντάσου αυτός που χαιρετάς να είναι κάποιος που έχετε τσακωθεί και έχετε βριστεί πολύ άσχημα και δεν μιλιέστε εδώ και χρόνια. Στέκεται στην αποβάθρα του μετρό. Τον κοιτάς. Σε κοιτάει. Του χαμογελάς. Σου χαμογελάει. Πας κοντά, τον φιλάς σταυρωτά. Του λες όλα τα παραπάνω, τα αόριστα. Καταλαβαίνει ότι τον συγχώρεσες. Σου ξαναχαμογελάει. Και φεύγετε πανευτυχείς.
Περίπου μετά από 2 μέρες θυμάσαι ποιός είναι.
Και έτσι είσαι αναγκασμένος να συνεχίζεις να του μιλάς, γιατί άντε να του εξηγήσεις τώρα ότι δεν ήξερες ποιος είναι. Δεν γαμ**ται, μέρες που είναι.
Καλά μας Χριστούγεννα.
Ε, τώρα φαντάσου αυτός που χαιρετάς να είναι κάποιος που έχετε τσακωθεί και έχετε βριστεί πολύ άσχημα και δεν μιλιέστε εδώ και χρόνια. Στέκεται στην αποβάθρα του μετρό. Τον κοιτάς. Σε κοιτάει. Του χαμογελάς. Σου χαμογελάει. Πας κοντά, τον φιλάς σταυρωτά. Του λες όλα τα παραπάνω, τα αόριστα. Καταλαβαίνει ότι τον συγχώρεσες. Σου ξαναχαμογελάει. Και φεύγετε πανευτυχείς.
Περίπου μετά από 2 μέρες θυμάσαι ποιός είναι.
Και έτσι είσαι αναγκασμένος να συνεχίζεις να του μιλάς, γιατί άντε να του εξηγήσεις τώρα ότι δεν ήξερες ποιος είναι. Δεν γαμ**ται, μέρες που είναι.
Καλά μας Χριστούγεννα.
